Μια ξεχωριστή ημέρα αποτελεί σύμφωνα με το “ημερολόγιο των παγκόσμιων ημερών’’ η σημερινή, καθώς είναι η Παγκόσμια Ημέρα υποστήριξης των Ανθρώπων με Αναπηρίες.
Αναφέρομαι στην συγκεκριμένη μέρα καθώς αποτελεί την αφορμή να συζητήσουμε πράγματα που συνήθως ξεχνάμε.
Σήμερα λοιπόν, θα γεμίσουμε το Facebook, θα γεμίσουμε το Instagram και τα υπόλοιπα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με κείμενα, φωτογραφίες και αφιερώσεις για να αναφέρουμε την σημαντικότητα της συγκεκριμένης ημέρας. Στόχος μας είναι κυρίως να ευαισθητοποιήσουμε το κοινό που μας ακολουθεί και να δείξουμε την θαλπωρή και την στήριξη μας στα άτομα αυτά.
Κάτι όμως που μας ξεφεύγει είναι πως για αυτά τα άτομα, είτε είναι ενήλικοι ή ανήλικοι, με κάποια κινητική ή νοητική δυσκολία, αλλά και για τους γονείς τους είναι μια απλή καθημερινή ημέρα και ένας αδιάκοπος αγώνας για ίσα δικαιώματα και ίση αντιμετώπιση από την κοινωνία.
Ας πάρουμε λοιπόν αυτή την ημέρα σαν την στιγμή εκείνη που ξεκινάμε να αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση απ’ την ρίζα της και όχι άλλο πια επιφανειακά.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, με κάτι απλό και λογικό το οποίο έχει περαστεί μέσω τις κοινωνίας. Θα σας πω τις σκέψεις μου για το κλασσικό “αστειάκι’’ που χρησιμοποιείται σχετικά συχνά με τον όρο “ανάπηρος’’ που λέει κάποιος για έναν άλλο άνθρωπο όταν κάνει κάτι λάθος. Είναι η αίσθηση που νοιώθει ως αλάνθαστο ον, που δεν δέχεται καμία αναποδιά και δεν δίνει κανένα περιθώριο λάθους και χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη. Νομίζω δεν είναι και πολύ κουραστικό να πάψουμε να σταματήσει η χρήση με τον συγκεκριμένο όρο, καθώς περνάει υποσυνείδητα στο μυαλό της κάθε γενιάς.
Μια ουσιαστικότερη προσπάθεια στήριξης εκείνων των ανθρώπων θα μπορούσε να καταργήσει απ’ το μυαλό μας την φράση δεν “βαριέσαι μωρέ, αφού δεν είχε αλλού να παρκάρω, ποιος θα περάσει από εδώ τέτοια ώρα’’. Νομίζω αξίζει να γίνει ακόμα μια στροφή στο στενό απ’ το να εμποδίσουμε έναν άνθρωπος με κάποια κινητική δυσκολία να περάσει τον δρόμο για να πάει σπίτι του. Τι νομίζετε; Εγώ πιστεύω πάντως ότι η νοοτροπία και η λογική μας ως “αλάνθαστα” όντα μας εμποδίζει ώστε να κάνουμε και αυτό πράξη.
Πέρα όμως απ’ τα πολύ απλά πράγματα που παρατέθηκαν, δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχνάμε και τα λίγο δυσκολότερα.
Την αλληλεγγύη που κρύβουμε μέσα μας και για το γεγονός πως αποτελεί είδηση όταν ένα μέρος έχει προσβασιμότητα για όλους, αντί να το θεωρούμε δεδομένο.
Οποιαδήποτε δράση ή κινητοποίηση θα έπρεπε να απασχολεί και να ακολουθείται από όλους, με στόχο να μην γίνει συνήθεια και δεδομένο η παραμέληση της κοινωνίας και της κάθε κυβέρνησης των μέτρων προσβασιμότητας για όλους τους ανθρώπους.
Παγκόσμια ημέρα υποστήριξης για όλους αυτούς τους συνανθρώπους μας και για τις οικογένειές τους δεν είναι μόνο σήμερα, είναι κάθε μέρα!
Απόστολος Παινέσης,
Καθηγητής Ειδικής Φυσικής Αγωγής.
Προπονητής Τζάμπολ Αγάπης.
Related articles
