“Πάμε, Έλα!” δύο απλές λέξεις, αλλά για ένα παιδί του “Τζάμπολ Αγάπης” είναι η έκφραση της μεγάλης του αγάπης για την παρέα που μοιραζόμαστε με μία πορτοκαλί μπάλα και ένα στεφάνι που από κάτω του κρέμεται ένα τρύπιο δυχτάκι.

Το 2016 σε μία ανοιξιάτικη βραδιά, αποφασίσαμε με καλούς καλαθοσφαιρικούς φίλους να παίξουμε έναν αγώνα αποδοχής, ισότητας, ανθρωπιάς, συνεκπαίδευσης, σεβασμού, αγάπης και φιλίας, για το Ειδικό δημοτικό σχολείο Πειραιά για παιδιά με αυτισμό.

Εκείνη η όμορφη Πασχαλινή αθλητική γιορτή μετουσιώθηκε σε 34 αγώνες μέχρι σήμερα, σε τμήματα διδασκαλίας Ειδικής Καλαθοσφαιρικής Αγωγής, σε συνεργασία με εθελοντές σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, πέρα από τον Πειραιά, σε ένα βιβλίο του “Τζάμπολ Αγάπης” και σε πολλά παιδικά χαμόγελα!

Όπως όλος ο καλαθοσφαιρικός κόσμος, βρισκόμαστε και εμείς σε αναστολή των δράσεων μας. Θα μπορούσαμε να λειτουργούμε με κάποιες διαδικασίες, αλλά το ότι είμαστε και εμείς χωρίς μπάσκετ μαζί με όλα τα παιδιά των ακαδημιών καλαθοσφαίρισης, μας δίνει και μία αίσθηση ισότητας.

Η αλήθεια όμως είναι ότι η Ειδική Καλαθοσφαιρική Αγωγή, που διαφέρει από μία τυπική προπόνηση μπάσκετ, λείπει πάρα πολύ από τα παιδιά του “Τζάμπολ Αγάπης” . Στερούνται όλα αυτά τα μικρά θετικά στοιχεία, τα τόσο πολύτιμα, λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους. Λόγω εκείνων των διαταραχών του αυτιστικού φάσματος, που μάχονται καθημερινά.

Και αν για τον υπόλοιπο κόσμο δημιουργεί μία μεγάλη δυσκολία το lock down αυτής της περιόδου, μπείτε λίγο στη θέση των παιδιών αυτών, των γονέων τους, που βιώνουν ένα μόνιμο lock down από τις απλές χαρές της ζωής, από ένα “σ’ αγαπώ μαμά, μπαμπά”, από μία επιτυχία ή σκανταλιά στο σχολείο ή τον αθλητισμό, από το άκουσμα ενός ποιήματος σε μία σχολική γιορτή, από τη χαρά της παρουσίας παιδικών φίλων στο σπίτι, τις απλές κοινωνικές συναναστροφές, τις φιλοδοξίες και τα σχέδια για το μέλλον…

“Τζάμπολ Αγάπης” λοιπόν, γιατί κάθε καλάθι μας, μετράει για περισσότερους πόντους. Για πόντους που μπορούν να βοηθήσουν στις δυσκολίες με τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις του θυμού, με τις αντιδράσεις του φόβου, με τη καθημερινή ζωή σε απλά τελετουργικά δρώμενα.

Το χειροκρότημα για ένα καλάθι, αυτή η μαγεία που μεταφράζεται σε ένα χαμόγελο στα χείλη, από μία μπάλα που μπαίνει μέσα σε ένα καλάθι. Το χειροκρότημα που ως απλός ήχος μετατρέπεται στα αυτιά του παιδιού με αυτισμό σε έναν ήχο διαπροσωπικής σχέσης, μέσα στο γήπεδο του μπάσκετ.

Τι είναι για εμάς μία απλή πάσα μεταξύ δύο παιδιών στην προπόνηση;

Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία κατά της απόσυρσης, κατά της ψυχικής απομόνωσης. Είναι μία νίκη υπέρ της σχέσης με τα άλλα παιδιά, μία νίκη αλληλεπίδρασης, μίας νίκη ανθρώπινης επαφής.

Με κάθε μπάλα που ταξιδεύει από χέρια σε χέρια, δημιουργούμε μία ακόμη ευκαιρία ένταξης, πλησιάζοντας μέσα από τη διαφορετικότητα σε μία κοινή δράση και πορεία.

Κάθε ντρίπλα ανάμεσα από κώνους, δημιουργεί συνήθως ένα μονοπάτι για το καλάθι. Για τα παιδιά μας, αυτή η κίνηση ανάμεσα από τους κώνους, είναι ο ήχος της μπάλας που μας ενώνει, που μας κάνει πιο δυνατούς, που μας φέρνει πιο κοντά στη δική μας νίκη.

Και όταν τελειώνει η προπόνηση, σειρά έχουν οι όμορφες στιγμές με αυτές τις παιδικές αγγελικές φωνές, με το κράτημα του χεριού μας, με το κοινό μας περπάτημα προς τον κόσμο, με την αγκαλιά μας, με την αγκαλιά με τους γονείς.

Ας είναι, λίγη ακόμη υπομονή μπορούμε να κάνουμε.

Καλή Χρονιά σε όλους τους φίλους της Ειδικής Καλαθοσφαιρικής Αγωγής.

Με υγεία θα επιστρέψουμε για να συνεχίσουμε το δικό μας δρόμο.

Έχουμε μάθει στα δύσκολα και για άλλη μία φορά θα νικήσουμε.